Öyle olsun.

"O her zaman gülen yüzün bazen hüzünlü bir şarkıdır."
Pinhani. Çok seviyorum. Mutlu anlarımda da hüzünlendiğimde de mutlaka o anımı güzelleştiren bir şarkıları oluyor. 

 Ama tabi ki konumuz bu değil.

Bir histen bahsetmek istiyorum. Benim için bir deneyime dönüşen. Ezberlediğim.
Boğazda duran taşın mideye çakılmasıyla başlayıp yutkunamama, ağlayamama, konuşamama, için ayrı konuşurken dışından tepki verememe semptomlarıyla kendini gösteren bir deneyim. Ezberledim. Hayatın ta kendisi gibi. Acı. Garip. Tatsız. Aniden...
Bir söz (genelde bir haber oluyor bu), bir olay, bir tepki, vs. İşte o an sıra her neydeyse onu yaşıyorum sonrasında taş çakılıyor mideme! Susuyorum o an. Hissizleşiyorum. Küsüyorum herkese ve her şeye. Kendi tepkilerimi ve sözlerimi veremez oluyorum.
İçimde "ama..." lı hayal kırıklıkları dizilirken dışım bazen "Olsun" diyor, bazen "Napalım" diyor ama en sık olarak sadece fısıldıyor "ANLADIM". Oysaki hiç anlamıyorum. O an anlamlar susuyor. 

 Çünkü ben o durumu anlayacak tarafta hiç olmadım.

 O taş mideye düştükten, içindeki her şey tuz buz olduktan sonraki süreç var bir de. Devam eden sözler, devamı gelmeyen konuşmalar, yalnız kalışlar. O süreçte daha da kötüsü oluyor.
Her söz nasıl başarıyorsa alıyor içinde dağılan kırıkları daha da saplıyor etine. Acıyor. Hissizleşene kadar. Ezberledim.

 Ve ezberlenmiş bir son takip ediyor bu hissi. Tek bir söz. Hep aynı yerde nokta yerine geçiyor beynimde. Kırılan, batan parçaları topluyor, sarıyor sarmalıyor ve hiç o hale gelmemiş gibi yapmaya çabalıyorum.

 "Ne diyeyim, öyle olsun..."

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hadi dövme yaptıralım!

Bir şarkı var. Daha doğrusu bir şarkının bir sözü. Karar verdim, onu dövme yaptıracağım. Şaşırdın mı? Şaşırma. Çünkü dün de bugün de bunu yaptım ve eminim ki yarın da yapacağım. Diyor ki şarkı, " İhtimallerin heyecanına üzülüyorum. " Ne kadar doğru! Ben her ihtimali düşüne düşüne deliren ve sadece ihtimal olmasına rağmen bir şeylerin heyecanına bel bağlayan bir kuş olarak artık bir de düşündüğüm ihtimallerin heyecanlarına üzülüyorum. Daha doğrusu olmayacağını öngörebildiğim ihtimallere bile en azından o anlık heyecanlanabildiğimi gördükçe kendime üzülüyorum. İnsanoğlu ne garip değil mi? Üzülmeye de sevinmeye de aslında kendi üretiyor sebeplerini. Dışarıdaki herkes ve her şey araç oluveriyor. Kimse ya da hiçbir şey nedeni değil aslında üzüntü ya da sevinçlerin. Hepsi insana yardım ediyor ulaşmak istediği sonu yakalaması için. Şimdi gene belki kafası karışık bir yazı gibi görünmüştür bu yazı ama öyle değil. Sözün özü net: İhtimallerin heyecanına üzülüyorum! Üzülmek içi...
Devamı

Dönüşüm..

Resim
"İnsan sevdiğini unutmaz ki.Ben mesela seni asla unutmam." Çok beğenerek okuduğum bir kitapta geçiyordu bu sözler..  Ne doğruymuş!  Evet, gerçekten insani bir kalpse içinde çarpan; kim olursa olsun, başına ne gelirse gelsin sevdiysen bir kere unutulmuyor-muş.  İyi hatırlayıp hatırlamamak sana ve sende bırakılan anılara bağlı elbet ama eminim artık..  İnsan sevdiğini unutmaz ki! İnsan ki tüm yaşanmışlığı hazine sayar kendine ve değişir. Zaman, değişim ve dönüşüm zamanıdır bundan böyle. Yenilikler katmak gerek hayata.  Çünkü adı üzerinde 'hayat' bu. Yaşamak lazım doyasıya.  Unutmasak da, hatta sadece unutmadığımız için belki de yepyeni şeyler katıp hayatımıza, dolu dolu yaşamak lazım. Eski kahkahalarımız da o kahkahaların nedenleri de çok güzeldi elbet ama neden daha güzelleri olmasın ki?  Bak derin bir nefes al şimdi!  Tüm yaşamı hisset içindeki her zerrede.  Bak! Yaşıyorsun işte! Her şeye,herkese...
Devamı

Yaşamın orta yerinde çırpınıyor kelebek!

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...
Devamı