Sinekkuşu.

 Sinem Sal, kitabının girişinde "kalbinin içinde sinekkuşu besleyenlere..." diyor. Üstüme alınıyorum. Kitabın adı da tam benlik zaten "Yine de amin."

Hayat, sinekkuşu çırpınışları ile "yine de amin" ler arası geçen bir şey değil mi zaten? Ama arada bir yerler de işte akıyor gidiyor ve biz tam olarak ne olduğunu bilemiyoruz.

Sinekkuşu. Bilir misin nasıl güzeldir Canım Okuyan? Göz alıcıdır renkleri, zariftir ama çok da güçlüdür. Öyle bir hayat enerjisiyle çırpar ki kanatlarını, göremezsin. Hatta öyle bir şey ki çıplak gözle o kanat çırpışları ve güzellikleri görünmemesine rağmen tarihi çağlardan itibaren sanatta kullanılıyor. Görmediği halde etkiliyor yani insanlığı. 

Zaten hayat da böyle değil mi? Düşününce, bizi derinden sarsan hiçbir şey aslında tam da görünür değil ama nasıl oluyorsa etkiliyor. Bazen delip geçiyor, bazen geliyor tam tepene konuyor, bazen de öyle bir yakıyor ki mesela kaynar su dökseler öyle acımazsın. Günün sonunda sen gör veya görme geliyor, değiyor ve değiştiriyor her şeyi...

Değişmek, her zaman iyi mi Canım Okuyan ya da şöyle sorayım; değişimin sonu aslında kötüye çıkmasa da bir şeylerin eski halini özlemek normal mi? Hayat akıp giderken bizden götürdüklerini de yeni yarattıklarının yanına eklemek çok mu fazla olurdu? Her şeyi aynı anda istemek şımarıklık mıydı?

Neyse, sinekkuşu diyorduk... Çok seviyorum sinekkuşlarını çünkü hayatın tüm döngüsünü barındırıyor içinde. Mesela çok minikler, bu yönleri hassasiyeti anlatır. Bu koskoca evrende minicik kalışımızı temsil eder. Sonra, çok hızlıdırlar; bu da hayatın hızlıca akıp gidişini ve bizim hep koşuşturmamızı hatırlatır bana. Bir de sosyaldirler, diğer kuşlara göre farklı kanat kabileyetleri vardır ve doğada dikkat çekerler. E bu da insanlığın ta kendisi değil midir? Ama en büyük dersi başkadır sinekkuşlarının... O hızın içinde dinlenmeleri gereken zamanda kalp atışlarını durma noktasına getirirler ve çok yavaşlarlar. Bu yüzden ne zaman hayat bana fazla gelse açar bir sinekkuşuna bakarım ve hatırlarım, "Hayatın içinde koşturduğum o anlarda biraz dur, geri çekil. Sakinleş. Yaşama devam etmenin sırrı sakinlikte" diye.

Gördün mü canım okuyan minicik kuş, sadece kendi olarak, neler de anlatıyor insana? Tabi anlamayı istersen. Hayat çok hızlı akıyor ve tutulmuyor. Geliyor, geçiyor ve hiç durmadan değiştiriyor benliğimizi. O akış sırasında durup kalp atışımızı en aza çekmek lazım ki kendimiz olarak aynı güçle devam edebilelim. Peki bu ne kadar mümkün? Kapatsak şöyle gözlerimizi, olan biten her şeye rağmen "yine de amin" desek, geçer mi bu yüreğimizdeki his? Sinekkuşu çırpınışı gibi atan kalbi sakinleştirmek iyi mi peki? 


Belki de ona iyi gelen o çırpınışlardı, kim bilir?


-Öperler. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hadi dövme yaptıralım!

Bir şarkı var. Daha doğrusu bir şarkının bir sözü. Karar verdim, onu dövme yaptıracağım. Şaşırdın mı? Şaşırma. Çünkü dün de bugün de bunu yaptım ve eminim ki yarın da yapacağım. Diyor ki şarkı, " İhtimallerin heyecanına üzülüyorum. " Ne kadar doğru! Ben her ihtimali düşüne düşüne deliren ve sadece ihtimal olmasına rağmen bir şeylerin heyecanına bel bağlayan bir kuş olarak artık bir de düşündüğüm ihtimallerin heyecanlarına üzülüyorum. Daha doğrusu olmayacağını öngörebildiğim ihtimallere bile en azından o anlık heyecanlanabildiğimi gördükçe kendime üzülüyorum. İnsanoğlu ne garip değil mi? Üzülmeye de sevinmeye de aslında kendi üretiyor sebeplerini. Dışarıdaki herkes ve her şey araç oluveriyor. Kimse ya da hiçbir şey nedeni değil aslında üzüntü ya da sevinçlerin. Hepsi insana yardım ediyor ulaşmak istediği sonu yakalaması için. Şimdi gene belki kafası karışık bir yazı gibi görünmüştür bu yazı ama öyle değil. Sözün özü net: İhtimallerin heyecanına üzülüyorum! Üzülmek içi...
Devamı

Dönüşüm..

Resim
"İnsan sevdiğini unutmaz ki.Ben mesela seni asla unutmam." Çok beğenerek okuduğum bir kitapta geçiyordu bu sözler..  Ne doğruymuş!  Evet, gerçekten insani bir kalpse içinde çarpan; kim olursa olsun, başına ne gelirse gelsin sevdiysen bir kere unutulmuyor-muş.  İyi hatırlayıp hatırlamamak sana ve sende bırakılan anılara bağlı elbet ama eminim artık..  İnsan sevdiğini unutmaz ki! İnsan ki tüm yaşanmışlığı hazine sayar kendine ve değişir. Zaman, değişim ve dönüşüm zamanıdır bundan böyle. Yenilikler katmak gerek hayata.  Çünkü adı üzerinde 'hayat' bu. Yaşamak lazım doyasıya.  Unutmasak da, hatta sadece unutmadığımız için belki de yepyeni şeyler katıp hayatımıza, dolu dolu yaşamak lazım. Eski kahkahalarımız da o kahkahaların nedenleri de çok güzeldi elbet ama neden daha güzelleri olmasın ki?  Bak derin bir nefes al şimdi!  Tüm yaşamı hisset içindeki her zerrede.  Bak! Yaşıyorsun işte! Her şeye,herkese...
Devamı

Yaşamın orta yerinde çırpınıyor kelebek!

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...
Devamı