Hamamböceği huzursuzluğu.

Düzenli yazan, yazarak şifalanan biriydim, yazıyla arasına koca zamanlar koyan birine dönüştüm.

Heyecanlarıyla yaşayan, yerinde duramayan biriydim, ufak tefek heyecan kırıntılarının arasına berbat bir hayat sıkıştıran birine dönüştüm.

Her zaman yalnızlığı severdim ama artık sığınağında huzurlu, başkalarının varlığından rahatsız olan birine dönüştüm.

Hayat öyle bir hale geldi ki akıp gidiyor, çırpınıyor ve bir şekilde suyun üzerinde kalmayı başarıyorum ama bunun yüzmek olmadığının o kadar farkındayım ki yaşadığım şeylerden tatmin olmuyorum. İlerlemek değil akıntıya kapılmak bu. Kontrolü sende değilse yolculuk güzel değil(-miş sanırım). Her zaman kontrolü deliler gibi elinde tutan biri değildim ama akıntıda debelenirken dengede kalmaya çalışan birine dönüştüm. 

Hep böyle karamsar biri de değilim ama artık öyle çok da pozitif olmayan birine dönüştüm. Bunu karamsar ya da iyimser diye adlandırmak da doğru değil sanırım... Artık sadece istesem de istenmesem de daha gerçekçi olmak zorundayım ve gerçekçilik beni hiç de hoşlanmadığım ve olmak istemediğim birine dönüştürdü.

Nefes alıp vermeler hayatımda hep bir sınav ve kendine yolculuktu ama artık nefes sıkışmalarına alışıp derin nefesi unutan birine dönüştüm. Nefesimi tutmalarım dişlerimi sıkmaları da yanında getirdiğinden bu baş ağrılarının geçmeyeceğini kabullenen bir insana dönüşmem de bir önceki dönüşümün getirisi oldu.

Bunca dönüşümü içinde barındıran hayat, bir sabah uyandığında kendini yatağında dev bir böcek olarak bulan Gregor Samsa tadı vermeye başladı ve bir kitap okuma keyfinden çok uzakta, hamamböceği huzursuzluğunda bir his olmaya başladı. Özüme dönme savaşlarından galip çıkacak mıyım sence canım okuyan? Hayata, topluma karşı duran Samsa, özünü böceklikte bulduğunda mı huzurlanmıştı yoksa içindeki böcekle insan figürünü bir arada götürünce mi? Bu kadar metafor, metamorfik hayatım için biraz fazla mı sence, yoksa hayatta kalmanın yolu kafamın içindeki her şeyin biraz da metafor olmasından mı kaynaklı?

. 

Değişim, dönüşüm, başkalaşım... Aynı kelimeler gibi ama ne kadar da farklı. Değişmek mi, dönüşmek mi yoksa başkalaşmak mı iyi gelir insana bilmiyorum ama dilerim birinden birini seçer, bana iyi geleni bulurum. Dilerim ki değişen yanlarımdaki dönüşümlerin çıkardığı "başka ben" bu hayata daha dirençlidir. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hadi dövme yaptıralım!

Bir şarkı var. Daha doğrusu bir şarkının bir sözü. Karar verdim, onu dövme yaptıracağım. Şaşırdın mı? Şaşırma. Çünkü dün de bugün de bunu yaptım ve eminim ki yarın da yapacağım. Diyor ki şarkı, " İhtimallerin heyecanına üzülüyorum. " Ne kadar doğru! Ben her ihtimali düşüne düşüne deliren ve sadece ihtimal olmasına rağmen bir şeylerin heyecanına bel bağlayan bir kuş olarak artık bir de düşündüğüm ihtimallerin heyecanlarına üzülüyorum. Daha doğrusu olmayacağını öngörebildiğim ihtimallere bile en azından o anlık heyecanlanabildiğimi gördükçe kendime üzülüyorum. İnsanoğlu ne garip değil mi? Üzülmeye de sevinmeye de aslında kendi üretiyor sebeplerini. Dışarıdaki herkes ve her şey araç oluveriyor. Kimse ya da hiçbir şey nedeni değil aslında üzüntü ya da sevinçlerin. Hepsi insana yardım ediyor ulaşmak istediği sonu yakalaması için. Şimdi gene belki kafası karışık bir yazı gibi görünmüştür bu yazı ama öyle değil. Sözün özü net: İhtimallerin heyecanına üzülüyorum! Üzülmek içi...
Devamı

Dönüşüm..

Resim
"İnsan sevdiğini unutmaz ki.Ben mesela seni asla unutmam." Çok beğenerek okuduğum bir kitapta geçiyordu bu sözler..  Ne doğruymuş!  Evet, gerçekten insani bir kalpse içinde çarpan; kim olursa olsun, başına ne gelirse gelsin sevdiysen bir kere unutulmuyor-muş.  İyi hatırlayıp hatırlamamak sana ve sende bırakılan anılara bağlı elbet ama eminim artık..  İnsan sevdiğini unutmaz ki! İnsan ki tüm yaşanmışlığı hazine sayar kendine ve değişir. Zaman, değişim ve dönüşüm zamanıdır bundan böyle. Yenilikler katmak gerek hayata.  Çünkü adı üzerinde 'hayat' bu. Yaşamak lazım doyasıya.  Unutmasak da, hatta sadece unutmadığımız için belki de yepyeni şeyler katıp hayatımıza, dolu dolu yaşamak lazım. Eski kahkahalarımız da o kahkahaların nedenleri de çok güzeldi elbet ama neden daha güzelleri olmasın ki?  Bak derin bir nefes al şimdi!  Tüm yaşamı hisset içindeki her zerrede.  Bak! Yaşıyorsun işte! Her şeye,herkese...
Devamı

Yaşamın orta yerinde çırpınıyor kelebek!

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...
Devamı