Belki bir gün..

Düzenli yazan, yazarak şifalanan biriydim, yazıyla arasına koca zamanlar koyan birine dönüştüm. Heyecanlarıyla yaşayan, yerinde duramayan biriydim, ufak tefek heyecan kırıntılarının arasına berbat bir hayat sıkıştıran birine dönüştüm. Her zaman yalnızlığı severdim ama artık sığınağında huzurlu, başkalarının varlığından rahatsız olan birine dönüştüm. Hayat öyle bir hale geldi ki akıp gidiyor, çırpınıyor ve bir şekilde suyun üzerinde kalmayı başarıyorum ama bunun yüzmek olmadığının o kadar farkındayım ki yaşadığım şeylerden tatmin olmuyorum. İlerlemek değil akıntıya kapılmak bu. Kontrolü sende değilse yolculuk güzel değil(-miş sanırım). Her zaman kontrolü deliler gibi elinde tutan biri değildim ama akıntıda debelenirken dengede kalmaya çalışan birine dönüştüm.  Hep böyle karamsar biri de değilim ama artık öyle çok da pozitif olmayan birine dönüştüm. Bunu karamsar ya da iyimser diye adlandırmak da doğru değil sanırım... Artık sadece istesem de istenmesem de daha gerçekçi olmak zorunda...

Kooosskoca bir yılı geride bıraktık. Öyle bir yıldı ki herkes yeterince her türlü yermeyi de geyiği de yaptığı için durup da bir de ben klişelerden bahsedecek değilim. 2020 hakkında söylemek istediğim tek şey, bomba gibi başladı diye sevinmiştim; bombaların patlayabildiğini hesaba katmamışım..  Bu kadar saçma sapanlığın orta yerinde, biraz da hayata ters gitmek istercesine bir şeyler yapmaya başladım. Oldu mu bilmiyorum, oldu diyebileceğim noktaya gelmedi ama gelecek gibi hissediyorum. Bıraktığınız yerdeyim yani; hala ihtimallere heyecanlanıyorum. Sonunda üzülür müyüm bu sefer onu kestiremiyorum.  İhtimaller, heyecanlar ve üzüntüler demişken fakat ne de haklı çıktım ama! 2020 daha toz pembe gibiyken hatta fikrinin 2019'dan geldiğini de düşünürsek epey ileri görüşlü davranarak tüm dünyanın da alnının ortasına kazımak isteyeceği bir dövme yaptırmışım. Eskiden ihtimallerin heyecanına üzülen bi' bendim bi' de Gülinler, son 9-10 aydır dünya halkı olarak topluca üzülür olduk. Eee...