Yorgunluğumla Kavgalarım


"Koydum sevinçlerimi önüme, baktım, hepsi sensin!"
Ne güzel şarkıdır ama..
Tüm diğer Yalın şarkıları gibi.
Ne mutlu ki şu günlerde bu sözleri sonuna kadar hakkeden birisi var. (Hiç gitmesin!)
Ne üzücü ki onun dışında her şey üstüme geliyor ve bazen hayat denen bu şey beni fazlasıyla yoruyor...

***

Nefes almanın bu kadar zor geleceğini hiç düşünmemiştim.
Bir gün susmayı bu kadar seveceğimi bilemezdim.
Evet. Ben artık susmayı öğrendim.
Sabrı. İnsanlara tahammülü.Yakıp yıkmak yerine kendi içime çizikler atmayı.
Dayanamayacak gibi hissettiğimde bağırıp çağırmak yerine uzaklaşmayı..
Ve belki de ben insanlara susarak baş kaldırmayı öğrendim.
Konuşsam da fayda etmeyeceğini bildiğim şeyler için yormuyorum kendimi. Öyle "suskunluğum asaletimdendir..vıdı vıdı" gibi laflar savurmayacağım tabi ki. 'Asalet' gibi öyle büyük şeylerle egomu büyütecek kadar körleşmedim. Sadece karşımdaki insan beni anlamayı istemeyerek bu kadar üzmüşken ben ona kendimi ne kadar anlatabilirim ki? Ben anlattım diyelim, o ne kadar anlayabilir içimi? En iyisi sessizlik.
En iyisi zamana bırakmak, her zaman olduğu gibi.
Her gün, her dakika öğrendiğim şey ihtiyacım olan tek şeyin 'zaman' olduğu.
Zaman, olması gereken şekle getiriyor her şeyi.
Zaman, tam da ihtiyacım olanı sunuyor bana.
Zaman, korkutsa da çare buluyor her yaraya.
Ve zaman, büyütüyor ruhumu.
Büyümek sancısa da yüreğimin derinlerinde, iyi geliyor.
Büyümek, tüm hayatımı değiştiriyor.
Her şey değişiyor. Herkes gibi..

Geçecek, biliyorum.
Her şey sonunda 'en iyisi' oluyor. Deneyimledim ve daha çoğunu da deneyimleyeceğimden eminim.
Her zamanki gibi umut ışıklarını yaktım içimin.
Geçecek, biliyorum.
Diledim. Bekliyorum..



-Öperler.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hadi dövme yaptıralım!

Bir şarkı var. Daha doğrusu bir şarkının bir sözü. Karar verdim, onu dövme yaptıracağım. Şaşırdın mı? Şaşırma. Çünkü dün de bugün de bunu yaptım ve eminim ki yarın da yapacağım. Diyor ki şarkı, " İhtimallerin heyecanına üzülüyorum. " Ne kadar doğru! Ben her ihtimali düşüne düşüne deliren ve sadece ihtimal olmasına rağmen bir şeylerin heyecanına bel bağlayan bir kuş olarak artık bir de düşündüğüm ihtimallerin heyecanlarına üzülüyorum. Daha doğrusu olmayacağını öngörebildiğim ihtimallere bile en azından o anlık heyecanlanabildiğimi gördükçe kendime üzülüyorum. İnsanoğlu ne garip değil mi? Üzülmeye de sevinmeye de aslında kendi üretiyor sebeplerini. Dışarıdaki herkes ve her şey araç oluveriyor. Kimse ya da hiçbir şey nedeni değil aslında üzüntü ya da sevinçlerin. Hepsi insana yardım ediyor ulaşmak istediği sonu yakalaması için. Şimdi gene belki kafası karışık bir yazı gibi görünmüştür bu yazı ama öyle değil. Sözün özü net: İhtimallerin heyecanına üzülüyorum! Üzülmek içi...
Devamı

Dönüşüm..

Resim
"İnsan sevdiğini unutmaz ki.Ben mesela seni asla unutmam." Çok beğenerek okuduğum bir kitapta geçiyordu bu sözler..  Ne doğruymuş!  Evet, gerçekten insani bir kalpse içinde çarpan; kim olursa olsun, başına ne gelirse gelsin sevdiysen bir kere unutulmuyor-muş.  İyi hatırlayıp hatırlamamak sana ve sende bırakılan anılara bağlı elbet ama eminim artık..  İnsan sevdiğini unutmaz ki! İnsan ki tüm yaşanmışlığı hazine sayar kendine ve değişir. Zaman, değişim ve dönüşüm zamanıdır bundan böyle. Yenilikler katmak gerek hayata.  Çünkü adı üzerinde 'hayat' bu. Yaşamak lazım doyasıya.  Unutmasak da, hatta sadece unutmadığımız için belki de yepyeni şeyler katıp hayatımıza, dolu dolu yaşamak lazım. Eski kahkahalarımız da o kahkahaların nedenleri de çok güzeldi elbet ama neden daha güzelleri olmasın ki?  Bak derin bir nefes al şimdi!  Tüm yaşamı hisset içindeki her zerrede.  Bak! Yaşıyorsun işte! Her şeye,herkese...
Devamı

Yaşamın orta yerinde çırpınıyor kelebek!

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...
Devamı