Gecenin Mucizesi


'Bir mucize bekle!' diye fısıldadı gece.
Duydunuz mu? 
Ben duydum.
 Tam da yüreğimin en derininde, tam da ihtiyacım olduğu anda, 
fazla derinden. 
Oysaki çoktan yakaladım sanmıştım mucizeyi.
 Eski bir hikayenin son sayfasını gördüğümde gerçekleşti sanmıştım.
Demek ki daha gerçekleşmemiş.

Ve geri döndü kelebekler.
Mucize umutları serpildi ya yüreğime, doğru demek ki içimdeki kelebek kanatlarının sesleri!

...

Belki de baştan yazmak lazım hikayeyi 
en gerçek halinden.. 

...

Bir zamanlar bir Tırtıl varmış;
gözünü dut yaprağı ile açan, 
hayatı o sanan, 
ondan beslenen ve onunla büyüyen.. Sonsuzluğa inandırılan, her yer dut yaprağının yeşiline boyalı kalacak diye düşünen...
Hayatı mutlu gidermiş, en azından o öyle bilirmiş. Tek hayali bir gün kelebek olmakmış, çünkü öyle demiş yaprak ona. 

"Bir gün çok güzel bir kelebek olacaksın!"

Dut yaprağı her geçen gün solmaya başlamış. Her geçen gün daha da uzaklaşmış. Her geçen gün kendi sonunu hazırlamış.

Sonra bir gün karanlık gelmiş! Nefes alamaz olmuş tırtıl. Susmuş, içine dönmüş. Hayat bitti sanmış. Hissedemez olmuş yaprağı. Her geçen gün daha da gömülmüş karanlığa ve yitirmiş umutlarını Kelebeklere dair. 
Artık yokmuş dut yaprağı. Artık yokmuş kelebek olma hayalleri. Artık tırtılın kendine dair elle tutulur yanı yokmuş. "Burası sonun da sonu!" demiş tırtıl. 
Ama işte bilememiş o karanlığın Koza olduğunu! Içinde debelendiğinden görememiş aslında hayatın bir dönüşüm olduğunu! 
Uzun süren karanlığın ardından, artık tam da 'bitti, daha fazla acıyamam.daha fazla yok olamam!' dediği anda tırtılın ışık doğmuş yine gönlünde. Bitti dediği her şey yeni başlamış aslında.
Koza süreci bitmiş ve aslında dut yaprağı en başından beri gideceği günü beklemiş.
Beslemiş, büyütmüş, hayaller kurdurmuş ve zamanı geldiğinde gitmiş. 
Çünkü gitmesi gerekirmiş.
Çünkü gidişi, hayalin gerçekleşmesiymiş.
Çünkü artık tırtıl bir KELEBEKmiş.

...

Evet! 
Aslında hikayenin sonu mutlu bitmiş.
Ve aslında dediği gibi şarkıda 
" Yaprağın kaderi düşmekmiş. "

...

'Bir mucize bekle!' diye fısıldadı gece. Duydunuz mu?
Ben duydum. 
'Kelebek' oluşum mucize sanmıştım;
aslında kelebeğin ömrünün bir gün olmayışını öğrenmekmiş esas mucize.

Tam da gecenin en karanlık yerinde parladıysa mucizenin o güzel ışığı yüreğimde, artık gerçekten söyleyebilirim ki..

Ben artık daha çok seviyorum kelebekleri; içimde uçtuklarından! 

-Öperler.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hadi dövme yaptıralım!

Bir şarkı var. Daha doğrusu bir şarkının bir sözü. Karar verdim, onu dövme yaptıracağım. Şaşırdın mı? Şaşırma. Çünkü dün de bugün de bunu yaptım ve eminim ki yarın da yapacağım. Diyor ki şarkı, " İhtimallerin heyecanına üzülüyorum. " Ne kadar doğru! Ben her ihtimali düşüne düşüne deliren ve sadece ihtimal olmasına rağmen bir şeylerin heyecanına bel bağlayan bir kuş olarak artık bir de düşündüğüm ihtimallerin heyecanlarına üzülüyorum. Daha doğrusu olmayacağını öngörebildiğim ihtimallere bile en azından o anlık heyecanlanabildiğimi gördükçe kendime üzülüyorum. İnsanoğlu ne garip değil mi? Üzülmeye de sevinmeye de aslında kendi üretiyor sebeplerini. Dışarıdaki herkes ve her şey araç oluveriyor. Kimse ya da hiçbir şey nedeni değil aslında üzüntü ya da sevinçlerin. Hepsi insana yardım ediyor ulaşmak istediği sonu yakalaması için. Şimdi gene belki kafası karışık bir yazı gibi görünmüştür bu yazı ama öyle değil. Sözün özü net: İhtimallerin heyecanına üzülüyorum! Üzülmek içi...
Devamı

Dönüşüm..

Resim
"İnsan sevdiğini unutmaz ki.Ben mesela seni asla unutmam." Çok beğenerek okuduğum bir kitapta geçiyordu bu sözler..  Ne doğruymuş!  Evet, gerçekten insani bir kalpse içinde çarpan; kim olursa olsun, başına ne gelirse gelsin sevdiysen bir kere unutulmuyor-muş.  İyi hatırlayıp hatırlamamak sana ve sende bırakılan anılara bağlı elbet ama eminim artık..  İnsan sevdiğini unutmaz ki! İnsan ki tüm yaşanmışlığı hazine sayar kendine ve değişir. Zaman, değişim ve dönüşüm zamanıdır bundan böyle. Yenilikler katmak gerek hayata.  Çünkü adı üzerinde 'hayat' bu. Yaşamak lazım doyasıya.  Unutmasak da, hatta sadece unutmadığımız için belki de yepyeni şeyler katıp hayatımıza, dolu dolu yaşamak lazım. Eski kahkahalarımız da o kahkahaların nedenleri de çok güzeldi elbet ama neden daha güzelleri olmasın ki?  Bak derin bir nefes al şimdi!  Tüm yaşamı hisset içindeki her zerrede.  Bak! Yaşıyorsun işte! Her şeye,herkese...
Devamı

Yaşamın orta yerinde çırpınıyor kelebek!

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...
Devamı