Renklerin ve Renksizliğin Hikayesi



"Ne anlamsız,ne tuhaftı
Kendime söylediğim yalanlar.
Olmayacak bir rüyaya inandım!
Hırçınlığım imkansızlığına, suskunluğuna, uzaklığına! "

Siyah beyaz bir adamın ardından yıkık dökük kalan bir gökkuşağının öyküsüdür bu. 

Şarkılar vardır hani.. 
Gönlünüze yerleşirler ama sanki sonları hiç yazılmamıştır. 
Sonu sizde saklıdır. Sonu sizin yüreğinizin gölgesinde kayıptır. 
O tattayım şu sıralar. Kafam karışık, gönlüm karışık...
Rüzgar nerden eserse eyvallah deyip kabullenişler doldu günlerime, savruluyorum. 

 Savaşacak güçte değilim. 
Direnmek de istemiyorum. 
Sevginin, aşkın, dostluğun, dürüstlüğün ve her şeye rağmen parlayan, hayat olan renklerin uğruna çok direndim; başaramadım.
 Dağıldım.. Baktım ki siyahlar sürmek istedi renklerime daha da güçlü parlayabilmek adına dağıttım her bir rengimi bir kenara. 
Renkler de yorulurmuş meğer. 
Gökkuşağı da yara alırmış. 


İçimdeki hesaplaşmayı sonlandıramıyorum. 
O kadar alışmamışım ki içimde tutmaya bir şeyleri çatlamak üzereyim! 
Her bir rengi siyah lekelerinden arındırıp yüreğime geri topladığımda içimdeki hesaplaşmayı gerçeğe döndüreceğimden, bir kez daha en güçlünün ben olduğumu tüm dünyaya kanıtlayacağımdan, bu hikayeyi ve o siyah beyaz adamı sonsuza kadar kendi pisliğinin içine gömeceğimden eminim!

Yepyeni renkleri hayatıma katacağıma, bundan sonra siyahlara yer  vermediğim  çok daha güçlü bir gökkuşağına dönüşeceğime dair yeminlerim var kendime.
Yorgunluğum, üzgünlüğüm, kırgınlığım beni vazgeçiremiyor...


 Her şeye rağmen, 
beni bırakıp gitmeyi tercih eden o siyah beyaz adamın tüm şerefsizliğine rağmen 
gökkuşağındaki yedi rengim ben! 




  



  -Öperler.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hadi dövme yaptıralım!

Bir şarkı var. Daha doğrusu bir şarkının bir sözü. Karar verdim, onu dövme yaptıracağım. Şaşırdın mı? Şaşırma. Çünkü dün de bugün de bunu yaptım ve eminim ki yarın da yapacağım. Diyor ki şarkı, " İhtimallerin heyecanına üzülüyorum. " Ne kadar doğru! Ben her ihtimali düşüne düşüne deliren ve sadece ihtimal olmasına rağmen bir şeylerin heyecanına bel bağlayan bir kuş olarak artık bir de düşündüğüm ihtimallerin heyecanlarına üzülüyorum. Daha doğrusu olmayacağını öngörebildiğim ihtimallere bile en azından o anlık heyecanlanabildiğimi gördükçe kendime üzülüyorum. İnsanoğlu ne garip değil mi? Üzülmeye de sevinmeye de aslında kendi üretiyor sebeplerini. Dışarıdaki herkes ve her şey araç oluveriyor. Kimse ya da hiçbir şey nedeni değil aslında üzüntü ya da sevinçlerin. Hepsi insana yardım ediyor ulaşmak istediği sonu yakalaması için. Şimdi gene belki kafası karışık bir yazı gibi görünmüştür bu yazı ama öyle değil. Sözün özü net: İhtimallerin heyecanına üzülüyorum! Üzülmek içi...
Devamı

Dönüşüm..

Resim
"İnsan sevdiğini unutmaz ki.Ben mesela seni asla unutmam." Çok beğenerek okuduğum bir kitapta geçiyordu bu sözler..  Ne doğruymuş!  Evet, gerçekten insani bir kalpse içinde çarpan; kim olursa olsun, başına ne gelirse gelsin sevdiysen bir kere unutulmuyor-muş.  İyi hatırlayıp hatırlamamak sana ve sende bırakılan anılara bağlı elbet ama eminim artık..  İnsan sevdiğini unutmaz ki! İnsan ki tüm yaşanmışlığı hazine sayar kendine ve değişir. Zaman, değişim ve dönüşüm zamanıdır bundan böyle. Yenilikler katmak gerek hayata.  Çünkü adı üzerinde 'hayat' bu. Yaşamak lazım doyasıya.  Unutmasak da, hatta sadece unutmadığımız için belki de yepyeni şeyler katıp hayatımıza, dolu dolu yaşamak lazım. Eski kahkahalarımız da o kahkahaların nedenleri de çok güzeldi elbet ama neden daha güzelleri olmasın ki?  Bak derin bir nefes al şimdi!  Tüm yaşamı hisset içindeki her zerrede.  Bak! Yaşıyorsun işte! Her şeye,herkese...
Devamı

Yaşamın orta yerinde çırpınıyor kelebek!

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...
Devamı