Sinekkuşu.
Sinem Sal, kitabının girişinde "kalbinin içinde sinekkuşu besleyenlere..." diyor. Üstüme alınıyorum. Kitabın adı da tam benlik zaten "Yine de amin." Hayat, sinekkuşu çırpınışları ile "yine de amin" ler arası geçen bir şey değil mi zaten? Ama arada bir yerler de işte akıyor gidiyor ve biz tam olarak ne olduğunu bilemiyoruz. Sinekkuşu. Bilir misin nasıl güzeldir Canım Okuyan? Göz alıcıdır renkleri, zariftir ama çok da güçlüdür. Öyle bir hayat enerjisiyle çırpar ki kanatlarını, göremezsin. Hatta öyle bir şey ki çıplak gözle o kanat çırpışları ve güzellikleri görünmemesine rağmen tarihi çağlardan itibaren sanatta kullanılıyor. Görmediği halde etkiliyor yani insanlığı. Zaten hayat da böyle değil mi? Düşününce, bizi derinden sarsan hiçbir şey aslında tam da görünür değil ama nasıl oluyorsa etkiliyor. Bazen delip geçiyor, bazen geliyor tam tepene konuyor, bazen de öyle bir yakıyor ki mesela kaynar su dökseler öyle acımazsın. Günün sonunda sen gör veya görme gel...