Belki bir gün..

Bugünlerde depresif atakları, zor anları ve bir sürü şeyi kucaklıyorum, kimse farkında olmadan. Hayat akıp giderken ben  koza örüp çevreme sonra tek tek çözüyorum o iplikleri, kimse farkında olmadan. Ben heyecanlanıyor, özlüyor, kırılıyor, parçalanıyor ve toplanıyorum, kimse farkında olmadan. Yani işin özü bu aralar bi başıma çok yoldan geçiyor çok sapaktan dönüyor ve çok savaştan galip çıkıyorum. Bazen kendi kendimin elinden tutuyorum bazen gücüm yetmiyor dibe vuruyorum. Ama ne yaparsam yapayım kimsesiz, kimseye söylemeden ve kimseye hissettirmeden geçiriyorum. Çünkü hayat denen şey bir girdaba çekti, beni yalnız bıraktı. Arkadaşımı, sevgilimi, dayanağımı aldı. Günlerimi tek geçirmeye alıştım. Tek ya da onsuz eğlenmenin yollarını arayıp buldum. Görüşebildiğimiz dar ve yorgun zamanların içinde sevdiğim adamı bulmaya çalışmaktan vazgeçtim sözleri sesleri eledim kendime sevgilimi çıkardım tatmin oldum. Her işi kendim halleder her kötü anımın üstesinden kendim gelir oldum. ...