Belki bir gün..

Şimdi sen kalkmış ' özledim! ' diyorsun. Bu kadar kolaydı çünkü. Senin için gitmek de, geri dönmek de, sevmek de, bir insanı öldürüp bir kez olsun dönüp bakmamak da çok kolaydı. Kapkara kalbinde, beyninde... Sandın ki, gömüp gittiğin yerde kalacağım sonsuza dek. Öyle değil işte! Bırakıp gittiysen dönüş yolunu da kaybedersin. Yakarım içindeyken kendim de, beraber fethettiğimiz tüm şehirleri! Yıkarım yollarımı, yıllarımı. Sen ki yıkmışken tüm ömürlük sözleri şehir mi yıkamayacaktım ben? Asla unutma: Sen gittin ! Sen bana 'git' dedin! Şimdi işte diyemezsin öyle ' özledim ' diye. Ben özlerken neredeydin? Silmeye uğraşırken tüm anıları, savaşırken ben her zerreme sinmiş kokunla, kim sildi benim kokumu teninden? Kim eylediyse gönlünü, git şimdi avutsun yine seni. Özlemek yüreğimin en büyük sınavı oldu ve ben o sınavı çoktan verdim. Sıra sende. Yüreği büyük olan kazansın derdim ama bunu yüreğini yolda düşürmüş birine söylemek ne kadar doğru, ...

Böyle olması gerekiyor demiştim ve tam da böyle olmuştu.  Evet, hâlâ en olması gereken şekilde olmaya devam ediyor bir şeyler.  Her akşam soruyorum kendime; 'mutlu muyum?' diye ve cevap hâlâ tatmin edici derecede 'mutlu'. Sadece bugün biraz fazla sorgular biraz da aslında fazla boşvermiş bir ruh halindeyim.  Hayatın başlangıcına da sonuna da,  ansızın gidişlerin yaşattığı acıya da gelişlerin çiçekler açtırışına da tanığım.  Sevinç göz yaşlarını da döktüm aynı gün, üzgün oluşun da.  Peki sen canım okuyan, hissettin mi hiç bir başkasının acısını tam da yüreğinin orta yerinde?  Canının parçasını bir avuç toprağa emanet etmiş birinin yerine koyup da kendini düşündün mü ona nasıl merhem olabilirim diye?  Peki girdin mi sen de toprağın en derinine gençliğinin baharında yitip gidenle?  Bu hayatta çoktur sevdiğim, şükür ki sevenim de. Ama yine de, herkese ve her şeye rağmen, yalnızım bu hayatta ve her alınan yaş daha ...