Belki bir gün..

Sonların ve sonsuzluğun orta yerinde bir savaşı kaybetmekteyim. Nedenim yok. Sonucum kayıp. Bedenimin ağrılı çatlaklarından sızan mutluluk damlalarıyla içimdeki mutsuzluk denizini örtme peşindeyim. Buraya ait değilim. Herkes yabancı. Bir savaşın orta yerine fırlatıldım.Yaralarım açık, kan revan içindeyim. Sonların ve sonsuzluğun orta yerinde bir savaşı kaybetmekteyim. Sonlarım sonsuz. Beni bu hale sokanları affetmeyeceğim. Kanıyor içim. Dışımdaki bu yüz kimin? Sonumu getirenlerden kaçıp sonsuzluğu göğüslemeliyim. Bir ışık var sadece tutan beni. Bir ışık. Güç olan. İçimi akıttığım. Mutsuzluk denizini yenecek damlaları getiren bir ışık. Buraya ait değilim. Işığa aitim. Her şeyi geride bırakıp ona yürüyeceğim. Bir savaşın orta yerine fırlatıldım. Yaralarım açık. Işık sarıyor her birini; yavaşça, sabırla.. Buradan gitmeye yeminliyim. İçimdeki mutsuzluk denizini kurutmak niyetim. Ama yine de, Beni bu hale sokanları affetmeyeceğim.

"Mükemmel aşkı yaratmak yerine, vaktimizi mükemmel aşıklar arayarak heba ettik." Bir kitap ayıracında yazan bir cümleden de hayat dersi çıkarılır mıymış? Ben çıkardım. Düşün şimdi. Sen de çıkaracaksın. Şimdi, tam da şu anda neden mutluyum diye sor kendine. Ben, kendi adıma söylemeliyim ki, mükemmel aşkı yarattım. Ve sırf bu yüzden mutluluğun en büyüğünü çekiyorum nefes diye içime.. Ah! Bu nerenin egosu böyle?! İşte şimdi kendime kızdım.. "Biz" mükemmel aşkı yarattık. Biz! Huzurun diğer adı olan. Hem de mükemmel aşıklar olduğumuz için değil; sevgiyi birbirimizle tamamladığımız için. Şarkıları tutup birbirimize tamamlayacak kadar düştüğümüz için sevdanın en huzur noktasına. 'Sevgi kurtaracak hepimizi.' diyebildiğimiz için. 'Aşk' dediğimiz tek hece üç harften oluşan şu kelimenin akıllardaki anlamına pek katılmadığımızdan belki de.. Bu sefer kendi adıma konuşmayı isteyerek söylemeliyim ki, ben birlikte yarattığımız bu sevgi dolu hayata ...