Belki bir gün..

Vedalara alışılır mı canım okuyan? Her seferinde bu şehrin renklerini söküp de gitmesi normal mi? Nefesimi tutuyormuşum gibi içimi daraltan bu his yeniden sarılınca geçecek mi? "Kokusunu istiyorum!" desem hemen şimdi yanımda biter mi? Tüm bu sorularımın cevaplarını biliyorum.. Ve tabi ki 'Gelecek!'.. Biliyorum. 'Bekle beni!' dedi çünkü. Kesin gelecek. Biliyorum ama engelleyemiyorum içimdeki bu depremleri.  İçimde Bir Karaorman Yanıyor Gittiğinde... Bu şehir adıyla başlayana kadar boğazımda takılıp kalan düğümü yutkunamıyorum. Gitmese keşke. Can'cana olsak hep. Yâr yine sıcak yar'ısı olsa tenimin. Keşke o hiç gitmese.. Boşluğa saldılar sanki benliğimi, sürükleniyorum. Öylesine, zaman geçsin bir an evvel diye.. Söyle n'olur canım okuyan, Gelene kadar gönlümdeki yangını ne ile söndürmeli? -Öperler.

Daraldı yine içimde bir şeyler. Çığlıklar mı atmalı en derinime; susmalı mı avaz avaz? Bilemedim. Oysa ben bilirdim her şeyi en incesiyle. Bilir ve de hissederdim. Öğrenirdim hiç değilse nasıl bileceğimi. Saçmaladım yine. İçimde dönüp duran şeylerin ne olduğu belli değil. Kelimelere ait değilim bu gece. Belki de kelimeler bana ait değil. Hem zaten kelimeler ne zaman ait olur ki benliğime? Kelime bu! Ben kimim de hissetmek isterim bu aidiyeti! Kavgalar ediyorum yine her şeyle..  Mesela kafa atıyorum duvarlarına içimin, yıkıyorum daraltan tüm rüyaları. Belki de kabus demeliyim, kim bilir..  Her neyse,  Dedim ya kelimelere ait değilim bu gece. Kafam desen uçurumunda içimin.  Nerede ve nasıl olmak istediğimden emin değilim. Belirlenmiş bir kaderi oynadığımın bir kez daha farkına varmak mı sıktı bu kadar, bilemedim. Daraldı yine içimde bir şeyler.  Şu duyduğum kabuslardan dönüşün sesi mi? Hadi atalım bir kahkaha daha ve sonlandıralım günü, d...